14.12.06
Αγαπητέ μου Πάνο,
Σίγουρα δεν περιμένεις από μένα να αξιολογήσω το έργο σου, τους «Ντέβα» εν προκειμένω. Πρώτα γιατί δεν είμαι κανένας ακαδημαϊκός, έτσι που η γνώμη μου να έχει μια επίφαση πληρότητας, κυρίως όμως επειδή το έργο σου, όπως έδειξε και η πρόσφατη ωραία εκδήλωση, έχει από καιρό αξιολογηθεί και τοποθετηθεί στην πρώτη γραμμή της λογοτεχνίας μας. Θα σου πω, ωστόσο, τη γνώμη μου ως απλός αναγνώστης, ως ελεύθερος σκοπευτής έστω.
Το πρώτο που καθηλώνει τον αναγνώστη είναι η δύναμη της έμπνευσης. Το εύρημά σου να συστεγάσεις ισότιμα στο ίδιο οικοδόμημα ζωντανά και ανθρώπους, καταργώντας κάθε διαχωριστική γραμμή ανάμεσά τους, δημιουργεί ένα καινούριο «οικοσύστημα» μοναδικής φρεσκάδας και πρωτοτυπίας. Επειδή δεν είναι (το εύρημά σου) ένα εγκεφαλικό κατασκεύασμα αλλά ένας τρόπος ζωής.
Το δεύτερο είναι η άρτια από κάθε άποψη εκτέλεση. Η έμπνευση δεν αφήνεται στο ρυθμό της αλλά χειραγωγείται επιδέξια από ένα σταθερό και σίγουρο χέρι. Σε όλα τα επιμέρους θέματα: δομή, χαρακτήρες, ύφος και γλώσσα.
Από τους χαρακτήρες τώρα, και χωρίς να υποβαθμίζω όλους τους άλλους, ιδιαίτερα εκείνους των δύο παιδιών, να μου επιτρέψεις να σταθώ ιδιαίτερα σ’ εκείνον της Λώριας, έναν από τους ωραιότερους χαρακτήρες της λογοτεχνίας μας· που ενώ δεν παρουσιάζεται κραυγαλέα, ως το κεντρικό πρόσωπο, με τον διακριτικό τρόπο που σκιαγραφείται προβάλλεται εκ των πραγμάτων ως οικοδέσποινα του «οικοσυστήματος».
Σ’ ευχαριστώ για τη χαρά που μου έδωσες. Εύχομαι, σε σένα και στην οικογένειά σου, ό,τι καλύτερο.
Πολύ φιλικά
Κώστας Βασιλείου
Panos Ioannides 